Terapia pierwotnego krzyku

Terapia pierwotnego krzyku, znana również jako terapia pierwotna, została opracowana przez psychologa Arthura Janova w latach 60. XX wieku. Terapia ta opiera się na idei, że stłumione traumy i doświadczenia emocjonalne z dzieciństwa mogą powodować problemy psychiczne i fizyczne w dorosłym życiu. Metoda ta polega na tym, że pacjenci przeżywają i wyrażają swoje stłumione emocje poprzez krzyk i inne intensywne wyrazy emocjonalne. Terapia pierwotnego krzyku nie została naukowo potwierdzona jako leczenie jakiegokolwiek stanu medycznego lub psychicznego, a jej skuteczność jest powszechnie kwestionowana w środowisku profesjonalnym. Większość badań i przeglądów nie znajduje rozstrzygających dowodów na jej korzyści. Terapia pierwotnego krzyku może być emocjonalnie intensywna i dezorganizująca, co może być szczególnie problematyczne dla osób z autyzmem, które mogą mieć trudności z radzeniem sobie z intensywnymi emocjami i zmianami w rutynie. W przypadku autyzmu, terapia pierwotnego krzyku była proponowana jako sposób na zachęcenie dzieci do wydawania pierwszych wokalizacji lub form ekspresji werbalnej. Osiąga się to za pomocą nieetycznych metod, takich jak zadawanie bólu dzieciom lub wieszanie ich do góry nogami, dopóki nie wydadzą jakiegoś krzyku lub skargi. Te praktyki, oprócz tego, że są całkowicie nieetyczne, niosą ze sobą znaczne ryzyko fizyczne i są bardzo traumatyczne dla osób, które im podlegają.