Metoda Kaufmana

Metoda Kaufmana, znana również jako Program Son-Rise, to alternatywne podejście terapeutyczne opracowane przez Barry'ego Neila Kaufmana i Samahrię Lyte Kaufman w latach 70. XX wieku, aby pomóc ich synowi Raunowi, u którego zdiagnozowano ciężki autyzm. Program Son-Rise to metoda leczenia i edukacji autyzmu, opracowana przez Barry'ego i Samahrię Kaufmanów w latach 70. dla ich syna, Rauna, u którego zdiagnozowano ciężki autyzm. Program opiera się na zasadach bezwarunkowej miłości, akceptacji i metodologii skoncentrowanej na dziecku. Skupia się na budowaniu relacji i umiejętności komunikacyjnych poprzez zabawę i interakcje społeczne. Program kładzie nacisk na podążanie za inicjatywą dziecka, dołączanie do jego aktywności i wykorzystywanie jego zainteresowań jako podstawy do nauki i interakcji. Program zaleca stworzenie wolnej od rozpraszaczy, bezpiecznej przestrzeni (zwanej „pokojem zabaw”), w której dziecko czuje się komfortowo i zaangażowane.

Praktycy i rodzice są zachęcani do akceptowania i przyjmowania zachowań i cech dziecka bez osądzania.

Gdy dziecko angażuje się w powtarzalne lub samostymulujące zachowania (stimming), opiekunowie są zachęcani do przyłączania się do tych aktywności. To podejście ma na celu zbudowanie relacji i zaufania.

Aktywności i interakcje są projektowane tak, aby były wysoce motywujące dla dziecka, wykorzystując jego zainteresowania do zachęcania do komunikacji i zaangażowania społecznego.

Program ceni elastyczność i spontaniczność w reakcjach na działania dziecka, sprzyjając naturalnej i przyjemnej interakcji.

Rodzice są postrzegani jako główni facilitatorzy rozwoju swojego dziecka i są mocno zaangażowani w realizację programu. Program Son-Rise nie został rygorystycznie przebadany w taki sam sposób jak niektóre inne interwencje w autyzmie i istnieją ograniczone dowody empiryczne potwierdzające jego skuteczność.

Program wymaga znacznego nakładu czasu i wysiłku ze strony rodziców i opiekunów, co może nie być wykonalne dla wszystkich rodzin.
Niektórzy specjaliści argumentują, że techniki programu, takie jak przyłączanie się do powtarzalnych zachowań, nie są zgodne z praktykami opartymi na dowodach, które mają na celu redukcję tych zachowań.