Technika Domana-Delacato

Technika Domana-Delacato, znana również jako Metoda Domana, Metoda Delacato, Wzorcowanie Psychomotoryczne, Terapie Wzorcowania lub Terapia Van Soesta, to alternatywna terapia, która powstała w latach 50. i 60. XX wieku, opracowana przez Glenna Domana i Carla Delacato. Ma na celu leczenie zaburzeń neurologicznych, w tym autyzmu, poprzez stymulowanie rozwoju mózgu za pomocą serii ćwiczeń fizycznych i doświadczeń sensorycznych. Metoda opiera się na koncepcji „organizacji neurologicznej”, która zakłada, że właściwe aktywności fizyczne i sensoryczne mogą promować rozwój i funkcjonowanie mózgu.

Kładzie nacisk na znaczenie replikowania wczesnych etapów rozwoju dziecka, takich jak raczkowanie i pełzanie, w celu stymulowania wzrostu mózgu. Nie ma naukowych dowodów potwierdzających skuteczność Techniki Domana-Delacato w leczeniu autyzmu. Większość twierdzeń ma charakter anegdotyczny. Podstawowe teorie metody, zwłaszcza koncepcja „organizacji neurologicznej”, nie są powszechnie akceptowane w głównym nurcie neuronauki. Program jest bardzo intensywny i wymaga znacznego nakładu czasu i wysiłku zarówno od dziecka, jak i opiekunów.

Ćwiczenia fizyczne mogą być wymagające i istnieje obawa o obciążenie fizyczne zarówno dziecka, jak i opiekunów wykonujących ćwiczenia wzorcowe. Krytycy argumentują, że powtarzalny i wymuszony charakter ćwiczeń może być stresujący lub szkodliwy dla niektórych dzieci, a inwestowanie czasu i zasobów w nieudowodnione terapie może odwrócić uwagę od opartych na dowodach metod leczenia.