Psychomotoryczne wzorce ruchowe

Psychomotoryczne wzorce ruchowe, znane również jako technika Domana-Delacato, metoda Domana, metoda Delacato lub terapie wzorcowe, to alternatywna terapia, która powstała w latach 50. i 60. XX wieku, opracowana przez Glenna Domana i Carla Delacato. Jest przeznaczona do leczenia zaburzeń neurologicznych, w tym autyzmu, poprzez stymulowanie rozwoju mózgu za pomocą serii ćwiczeń fizycznych i doświadczeń sensorycznych. Metoda opiera się na koncepcji "organizacji neurologicznej", która zakłada, że właściwe aktywności fizyczne i sensoryczne mogą promować rozwój i funkcjonowanie mózgu.
Podkreśla znaczenie replikowania wczesnych etapów rozwoju dziecka, takich jak raczkowanie i pełzanie, w celu stymulowania wzrostu mózgu. Nie ma naukowych dowodów potwierdzających skuteczność techniki Domana-Delacato w leczeniu autyzmu. Większość twierdzeń ma charakter anegdotyczny. Podstawowe teorie tej metody, zwłaszcza koncepcja "organizacji neurologicznej", nie są szeroko akceptowane w głównym nurcie neuronauki. Program jest bardzo intensywny i wymaga znacznego nakładu czasu i wysiłku zarówno ze strony dziecka, jak i opiekunów.
Ćwiczenia fizyczne mogą być wymagające, a istnieją obawy dotyczące obciążenia fizycznego zarówno dziecka, jak i opiekunów wykonujących ćwiczenia wzorcowe. Krytycy argumentują, że powtarzalny i wymuszony charakter ćwiczeń może być stresujący lub szkodliwy dla niektórych dzieci, a inwestowanie czasu i zasobów w nieudowodnione terapie może odwrócić uwagę od terapii opartych na dowodach naukowych.